Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Vera's kapitein was haar pijn


“Ik wist dat ik verslaafd aan hem was”. Vertelt Vera (49) “en dat ik door een hel zou moeten gaan om van hem af te kicken ”. Toch maakte zij het uit, tien jaar terug, met haar sleepbootkapitein. Hij had haar te veel verwaarloosd, geminacht, zelfs mishandeld. Neergedrukt had hij haar. Al haar kracht verzamelde zij om het besluit te nemen. Haar vriendin steunde haar, toen ze het de kapitein zei, maar verder kon zij alleen op zichzelf vertrouwen.

Zij hadden hun boten naast elkaar gemeerd: zij het liggende, hij het varende schip. Op een avond, toen hij haar gezegd had dat hij niet elke nacht meer bij haar wilde slapen (hij was op een ander verliefd), bracht zij de moed op.
En de hel kwam. De kapitein, die twee keer zo groot en breed was als de gracieuze Vera, deed eerst alsof hij niet gezegd had dat hij zijn spullen moest pakken en van haar schip moest gaan. Daarna trok hij zich inderdaad terug op zijn eigen vaartuig. Maar hij weigerde zijn boot naar een andere plek te verkassen, zodat Vera dagelijks zijn aanwezigheid, vlakbij, moest blijven voelen. Steeds hoorde ze hem opgewekt fluiten, zodra hij aan dek was. Dat fluitje zat in haar lijf, zodat ze in elkaar kromp van verdriet.
Maar ze volhardde. Ze jankte, maar ze wist dat ze er doorheen moest. Cold turkey, want meer dan drie glaasjes wijn per dag stond zij zichzelf niet toe.
Het hellevuur laaide nog hoger op toen de kapitein, al tien dagen nadat zij het uit gemaakt had, een verhouding begon met hun gezamenlijke buurvrouw. Drie vrouwen had hij op het oog gehad, hoorde Vera in het café, en de dichtstbijzijnde had hij toen maar genomen. Vera was gegriefd en had het niet meer. In haar kajuit klemde zij zich vast aan haar dagboek.
Daarin analyseerde zij haar verhouding met de kapitein, zoals die gegroeid was,in haar steeds erger wordend nadeel. Ze beschreef zichzelf bladzijde na bladzijde hoe onvermijdelijk haar beslissing was geweest, omdat zij in die tropenjaren in de kleine roef op het water echt buitensporig slecht behandeld was geworden. Zij kwam tot de ontdekking dat zij vóór de kapitein een veel trotsere, zelfstandiger vrouw geweest was en uit die herinnering putte zij kracht. Het moest haar lukken er doorheen te komen.

Ze kon het niet laten nog één maal bij hem aan boord te gaan. Juist op het moment dat hij giro’s zat over te maken, wat hij schutterend deed, want vroeger was dat altijd Vera’s werk geweest. Maar dan herinnerde zij zich dat toen zij ziek geweest was hij niet eens naar haar opgebeld had, maar zijn dagen in het café doorgebracht had. Desondanks was zij verslaafd aan hem gebleven. Zó, bekent zij rokend, dat ze zelfs nu nog zo blij als een kind is als zij hem ergens ontmoet en hij zijn hand even op haar schouder legt.
Ze ging weer aan haar dagboek en schreef zich, letterlijk, een tennisarm.
Haar pijn was nog erger dan vóór het bezoek, want zij realiseerde zich weer hoezeer zij naar hem terugverlangde. Maar zij liet zich drijven door haan overlevingsinstinct. Ze verdomde het te zwelgen in het verdriet en eraan kapot te gaan. Zij herinnerde zich ook hoe zij als 24-jarige voor het eerst haar liefdesverdriet had meegemaakt. Hulpelozer dan nu nog, omdat zij toen geen besef gehad had hoe zij er doorheen kon komen. Zonder dagboek, zonder perspectief en met de depressies waaraan zij, van huis uit, leed.

Nu herwon zij, door het schrijven in haar dagboek, haar zelfrespect. Hè ja, realiseerde zij zich, ik ben Vera, een sterke vrouw. Haar wilskracht kwam aan de winnende hand, hoewel haar handicap was dat zij haar woede niet meer geuit had, sinds zij het uit gemaakt had. Daarvoor was haar verslaving toch nog te sterk. Het is mogelijk, peinst zij, dat bij een latere depressie het verdriet om de kapitein haar opnieuw parten gespeeld heeft, omdat zij haar woede alleen tijdens hun verhouding en niet tijdens het liefdesverdriet in zijn gezicht gezwiept heeft.
Toen Vera zich in het dagboek een heel duidelijk beeld geschetst had van haar situatie kon zij zich openstellen voor een nieuwe minnaar, die geleidelijk vaker aan boord kwam. Zo verzette zij haar zinnen. Vera’s dagboek en haar wilskracht hadden de weg vrijgemaakt naar een nieuwe liefde.